w jego włosach, pokazania mu, że nie może jej kontrolować. Jedną dłonią cały czas blokował jej ręce, a drugą błądził po plecach, przyciskał ją do siebie. Laura kręciła się, pchała go, jęczała cicho. Chciała go dotknąć. Richard czuł, że zaraz przestanie się hamować. Laura doprowadzała go do szaleństwa. Namiętność. Płomień, który zdarza się człowiekowi tylko raz w życiu. Oboje próbowali go zgasić jednym pocałunkiem, a tymczasem ogień rósł. Wolną dłoń przesunął na ramię Laury. Opuszkami palców dotykał nagiej skóry w rozcięciu szlafroczka. Przeszył go piorun. Ścisnął jej ramię, a ona wygięła się w jego stronę. Zsunął dłoń niżej. Całował ją teraz jak oszalały dzikus. Czuł, że żyje. Chciał więcej. Pragnął poczuć jej dłonie na swoim ciele, chciał przytulić się do niej całym ciałem, doświadczyć dotyku kobiety, tej kobiety. Tylko tej kobiety. Lecz nie mógł. To wszystko, co może dostać. Chciałby tak stać przez resztę nocy, ale wiedział, że przekroczył granicę, której nie powinien był pokonać. Oderwał od niej usta. - Nie! - zaprotestowała Laura. Chciał odejść, zostawić ją. Wygłodniałą i podnieconą. -Nie mogę. - Oddychał z trudem. Odsunął ją od siebie, wyprostował się. Laura zatoczyła się do tyłu. Złapał ją. Dla równowagi położyła mu rękę na ramieniu. Zesztywniał. -Lauro, nie! Nie posłuchała go. Pozwoliła swoim dłoniom zsunąć się na jego pierś, czuła pod palcami łomotanie serca. Zamarł, gdy sięgnęła do paska. Każdy mięsień jego ciała był napięty do granic ostateczności. - Nie zrobiłam tego z litości, Richardzie - powiedziała ci cho. - Chciałam tego. - Jej dłonie krążyły niebezpiecznie nisko. Nagle odwróciła się i ruszyła schodami na górę. - Przecież do brze wiesz. Richard stał jak wmurowany. Nie mógł się ruszyć. Nie był nawet w stanie rzucić jakiejś riposty. Patrzył za nią. Szlafroczek rozchylił się lekko, odsłaniając dużą część piersi. Nie zrobiła nic, żeby się zasłonić, gdy zatrzymała się na podeście schodów i spojrzała tam, gdzie krył się w cieniu. -Czy nadal nienawidzisz tego, co przy mnie czujesz? Odchylił głowę do tyłu, oparł ją o ścianę. -Tak... i nie. - Co w tobie wygra, Richardzie? Ten mężczyzna, który przed chwilą pocałunkami zabrał mnie do nieba, czy też ta bestia zamknięta w środku? Po czym poszła szybko na górę, jakby bała się, że zbiegnie na dół i rzuci mu się w ramiona. Unikał jej przez kilka dni. Nasłuchiwanie szybkich kroków i radosnych pisków Kelly nie pomagało. Te dźwięki konkurowały z szumem deszczu na zewnątrz. Hałas, muzyka i śmiechy docierały do niego od rana do wieczora. Nękało go pragnienie, żeby je podejrzeć, ale cały czas sobie powtarzał, że musi pracować. Spojrzał na trzy komputery, dzięki którym prowadził interesy i komunikował się z pracownikami. Sięgnął po pilota i włączył telewizor. Zwiększył głośność na tyle, żeby nie słyszeć odgłosów zabawy w berka. Berek! Tylko Laurze mogło coś takiego przyjść do głowy.